دل نوشته 12

هنوز باور نمیکنم تلاقی  نگاهمان را در آن کوچه خاکی . درآن نشیب دلنشین راه . درآن روستای قدیمی درکنار آن ساختمان کاه و گلی ساده .

همانجا که نگاهم در نهایت ناباوری و بهت با نگاه مهربانت تلاقی کرد . مثل مرده ای که ناباورانه بر سنگ مزارش دست دوستی را میبیند که روزگاری همدست صمیمانه

دلخوشیهایش بود . آمدی و چه خوب آمدی . هنوز هم باور نمیکنم که تو آنجا بودی . در مقابل چشمانم .درکنار آن ساختمان  کاه و گلی قدیمی .

ای دوست باور میکنم صداقت پاک و ساده ات را و ایمان میاورم دوستی صمیمانه ات را .

احساس میکردم آنجا زادگاه نیاکان و اجداد تو بوده . شاید درآن کوچه سالها کسی باز از قبیله من عاشق کسی از قبیله تو بوده است .

خوش آمدی . دوست پاک و ساده من . چه زود عبور کرد  مسافر رویایی آرزوهایم  . تنها چیزی که از آن لحظات باقی مانده خاطره ای محو ناشدنی و زمان کوتاهی که در خاطره دوربین عکاسیم زمان را قاب گرفته است .      دوست خوب روزهای تنهایی من ....