دلنوشته 24

 چند سطری برای تو دلنوشته داشتم . افسوس که هیچگاه آنرا ننوشتم .

 به یاد می آوری وقتی که پرنده ای کوچک وبی پناه یافته بودمت .

 گم کرده راهی .

 قمار کردم  .

 تمام دارو ندارم را با سادگی چشمانت. 

 از تمجیدهایم بال پروازت را ساختم و با دست هایم راه رهایی را رهنمونت شدم . 

 درآن سپیده دم مرموز نحس به وسوسه های کسی که در گوشم نجوا می کرد گوش دادم .

 یک لیوان رهایی تعارفت کردم . از دستم گرفتی و تا عمق بی خداحافظ نوشیدی .

 تورفتی 

ومن آن ساده لوحی بودم که خودم را پلی ساختم که از من عبور کنی ، از من .

 اکنون تو رفته ای دور دور دور .  

 بعد از رفتن تو ،  جنگل رویاهایم آتش گرفت و خاکستر حسرت تمام آنرا فرا گرفت .

 هنوز نمیدانم آیا آین روزها را تاوان صداقتم بدانم یا جبران حماقتم .