دلنوشته ها 26

به پهنای صورتم از خود صبح تا زلال آفتاب گریستم .

 دلم خالی نشد .

 چشمهایم هنوز چشمه های پر آبی بودند که بر زمینی هرز هدر میرفتند .

 راهی نبود جز گریه .

 حتی درهای آسمان را بسته بودم تا زیر لب شکایتی یا دعایی نکنم .

 هنوز دلم پر است بی آنکه ذره ای از دردم کم شده باشد .

 تنها راه باغ گریه برایم باز مانده است .

  تنها لمعه شادی من صدای مرموز و ضعیفی هست که از سرزمینی دور مرا دعوت میکند .

 سفر نزدیک است .

 باش تا روز وداع که آنوقت لبخند واقعی را در تمام وجودم ببینید .

گاهی به خود میگویم هیچگاه تنهایی من پایان نخواهد داشت .

وقتی همه غمگینند من شادم و وقتی همه شادند من غمگین .

 آری جهان تنها بر بی ثباتیش ثابت بوده است .

گوش کن شاید کسی در قنوتش برای تو دعا میکند .

 نگاه کن شاید چشمی برای سعادتت اشک می ریزد .

 آب روان می رود بی آنکه بداند کسی آیا به موسیقیش گوش فرا می دهد .